Dzień, który dla mojego męża, a wcześniej chłopaka był zawsze utrapieniem. Trudno było mu przyjąć do wiadomości, że jestem jedyną kobietą w jego otoczeniu, która na kwiaty tego dnia reaguje alergią, żeby nie powiedzieć wścieklizną. Uważałam i nadal uważam, że kobiety należy szanować i hołubić 365 dni w roku, a nie tylko tego jednego dnia. Oczywiście nie mam tu na myśli codziennych kwiatów i śniadania do łóżka, ale aktywne uczestniczenie w domowym życiu, a to nic innego jak wzajemne wspieranie siebie.
Teraz kilkanaście lat później odkrywam, że jest to doskonała okazja, aby porozmawiać o problemach współczesnych kobiet. Trochę wsadzić kij w mrowisko. Kropla drąży skałę i widać, że powoli, ale zmienia się podejście.
Co Wy na to?
Jak wiecie doskonale, moją tematyką jest organizacja, odgracanie domów, odpowiedzialne zakupy i porządki. Nie podoba mi się, ilekroć w rozmowach z kobietami słyszę:
- „No wiesz, w domu to ja za wszystko odpowiadam”,
- „Nie, no ja nie wyobrażam sobie, by to mąż sprzątał”
- „Najpierw ogarnę dzieci i dom, potem praca, a potem znowu dzieci, dom, obiad i wtedy wraca Mąż”.
Oczywiście każdy ma prawo wybrać w swoim domu taki model, jaki najbardziej mu odpowiada. Jednak dane CBOS wskazują, że albo kobiety tak bardzo kochają sprzątanie, albo. No właśnie jakie albo? Przyjrzyjmy się danym:
- (48 %) Polaków uważa, że najlepszą sytuacją dla rodziny jest tzw. model partnerski, w którym kobieta i mężczyzna w równym stopniu poświęcają się pracy i obowiązkom domowym.
- 27% badanych popiera model mieszany, kiedy oboje pracują, ale mężczyzna poświęca więcej czasu na pracę zawodową, a kobieta łączy pracę zawodową z prowadzeniem domu i wychowaniem dzieci.
- Częściej niż co piąty badany (22%), twierdzi natomiast, że utrzymaniem rodziny powinien zajmować się mąż/partner. Natomiast domem żona/partnerka.
Nie mam prawa oceniać, ale przyznam, że sformułowanie "wybiera" to duże uproszczenie. Większość kobiet, z którymi rozmawiam, otwarcie mówi, że nie cierpi obowiązków domowych, że niemal samodzielne wychowywanie dzieci jest wycieńczające psychicznie i fizycznie.
To jak to jest?
To, że pracujemy na 3 etatach (dom, dzieci, praca) to, jest nasz wybór, czy efekt wychowania zarówno kobiety, jak i mężczyzny. Takie tam stereotypowe role, które dawno temu nam przydzielono. Tylko pamiętajmy w modelu, kiedy to kobieta zajmowała się domem i dziećmi często już nie było pracy zarobkowej. A teraz mamy dzieci, dom i pracę na etacie, a Panom jakoś nie przybywa zajęć. Czy to jest to słynne równouprawnienie, do którego dążymy?
To czy zajmujesz się domem, czy pracą powinien być Twój wybór
Same widzicie, czym ja się zajmuje. Organizacja domu, odgracanie, decluttering, chęć stworzenia idealnego świata dla mojej rodziny, w tym czuję się jak ryba w wodzie. Jednak jest, ale? Mąż jest nie tylko na akcie stanu cywilnego, ale jest moim realnym partnerem, który mnie wspiera w równym stopniu, co ja jego. Jeżeli trzeba wynieść śmiecie, nie ma problemu, robi to ta osoba, która ma bliżej, odkurzanie czemu nie, wstanie do dzieciaków w nocy, nie ma problemu. Mogę tak wymieniać. Tworzymy ten świat wspólnie i razem czerpiemy z niego radości i smutki.
Zatem dziś, z okazji Dnia Kobiet chciałabym nam wszystkich życzyć mądrych i samodzielnych wyborów-to jest ok, jeśli lubimy latać z mopem i czyścić podłogę na błysk, to jest ok, jeśli dzielimy się z partnerem 50/50, to jest ok, jeśli mamy pomoc do sprzątania, bo prowadzimy intensywne życie rodzinne i zawodowe, też nie jest to problem. Jakakolwiek jest Wasza ścieżka, życzę Wam, by była wynikiem Waszego wyboru, a nie nakazów czy stereotypów.